Pełnia Ducha.

Łatwo mówi się o prawdach duchowych, lecz trudniej nimi żyć.
Biblia nie jest trudna jeśli chcemy ją zrozumieć, lecz gdy chcemy traktować ją poważnie stawia nas przed wielkimi wyzwaniami. Wymaga od nas wysiłku i zmusza do konkretnych działań.

"Wykorzystujcie czas, bo dni są złe. Dlatego nie bądźcie nieroztropni, ale starajcie się zrozumieć, jaka jest wola Pana.
Nie upijajcie się winem, w którym jest rozwiązłość, ale pozwólcie się napełniać Duchem.

Mówcie do siebie psalmami, hymnami i pieśniami natchnionymi.

Śpiewajcie i grajcie waszym sercem Panu.

Zawsze dziękujcie za wszystko Bogu i Ojcu w imię naszego Pana Jezusa Chrystusa.

Bądźcie poddani jedni drugim, trwając w bojaźni Chrystusa.

(...)"

List do Efezjan 5,16-21 i dalej (Przekład Ekumeniczny)

Co to znaczy być napełnionym Duchem (żyć pełnią Ducha)?
Czyż nie brzmi to ekscytująco? Chodzenie w Duchu Świętym! To takie, takie... duchowe!
Zacytowany powyżej fragment ukazuje kilka działań, postaw, które charakteryzują pełnię Ducha w naszym życiu:
- właściwe rozmowy,
- śpiewanie i granie,
- dziękowanie,
ale jest tam jeszcze jedna rzecz. Tak istotna, że autor listu (ap. Paweł) nie tylko ją wymienia, ale podaje konkretne przykłady. Bo życie pełnią Ducha to życie uległe (poddane).

Ilu znasz chrześcijan, którzy modlą się o pełnię Ducha, by być uległymi?
Panowanie Ducha kojarzy się raczej z wolnością (często źle pojmowaną). Ale z uległością?

Rezultatem tego, że jesteśmy napełnieni Duchem Świętym powinna być uległość.
To jest sprowadzenie "duchowości" do poziomu naszego codziennego, ziemskiego życia.
Duch Święty nie prowadzi nas do aroganckiej niezależności, nie prowadzi na odosobnienie i zarozumiałość. Duch Święty chce byśmy byli ulegli.

Uległość zaczyna się w rodzinie, gdzie dzieci powinne być posłuszne rodzicom. Kolejny etap to uległość w małżeństwie, kościele. A także w społeczeństwie.

Patrząc jednak na to co się dzieje w kościołach, widzimy, że ten owoc Ducha Świętego musi jeszcze trochę dojrzeć.